Starije generacije se sjećaju trenutka kada je Cvijetin Mijatović preuzeo dužnost predsjednika Jugoslavije. To je bio maj 1980. godine, kada je planetom odjeknula vijest da je Josim Broz Tito umro. U ovom članku se osvrćemo na tragičan životni događaj koji se Cvijetinu desio tokom života, a radi se o njegovoj kćerki.
Tragična priča o životu i karijeri Mirjane Mire Mijatović
Mirjana Mira Mijatović ostaje nezaboravna figura jugoslovenske muzičke scene osamdesetih godina. Kao vokalistkinja grupe VIA Talas, Mira je bila prepoznata po svom jedinstvenom glasu i energiji, koje su doprinele oblikovanju muzičkih pravaca tog doba.
Njena pesma „Sama“ postala je klasik novog talasa i simbol jednog vremena, dok je snažan tekst pesme, nažalost, reflektovao tragične događaje njenog života. Muzika koju je stvarala nije samo zabavljala, već je nosila duboku emotivnu poruku koja je ostala urezana u sećanje mnogih.
Rođena 1961. godine u Ljubljani, Mira je bila kći Cvijetina Mijatovića, istaknutog političara, i glumice Sibine Mijatović. Njena životna priča počinje tragično gubitkom majke u ranoj mladosti, što je ostavilo neizbrisiv trag na njenoj psihi.
Odrastajući uz očevu novu suprugu, slavnu glumicu Miru Stupicu, Mira je uprkos tragedijama koje su je pratile u detinjstvu uspela da pronađe svoj glas u muzici. Njena porodica, iako poznata i cenjena, nosila je sa sobom složenost javnog života, što je neizbežno uticalo na Miru.
Osnivanje grupe VIA Talas 1981. godine bilo je ključno za Mirinu karijeru. Zajedno sa Bojanom Pečarom, Mira je okupila talentovane muzičare sa ciljem da stvore muziku koja će biti prepoznatljiv pečat jedne epohe.
Njihov najveći hit „Sama“ brzo je osvojio srca publike širom Jugoslavije i postao himna jednog od najvažnijih muzičkih pokreta tog vremena – novog talasa. Nastupi grupe, posebno koncert u beogradskom Studentskom kulturnom centru, ostali su upamćeni po Mirinoj harizmi i jedinstvenom scenskom prisustvu.
Njeni nastupi su bili više od same muzike; bili su celokupni performansi koji su zračili snažnom emotivnom energijom.
Privatni život Mire Mijatović bio je složen i obavijen mnogim tajnama. Kao deo prestižne porodice, njen život bio je pod konstantnim nadzorom, ispunjen pritiscima i očekivanjima koje je nosio njen porodični status.
Mitski nazvana „princezom sa Dedinja“, Mira je često bila u centru pažnje javnosti, ali iza kulisa se suočavala sa mnogobrojnim izazovima. Njena borba sa unutrašnjim demonima i sredinom u kojoj je živela, dovela je do bliskog susreta sa svetom droge, što je konačno odvelo do njenog tragičnog kraja.
Godina 1991. donela je nezamislivu tugu kada je Mira pronađena mrtva od predoziranja heroinom, u dobi od samo 30 godina. Njena smrt duboko je potresla muzičku scenu i ostavila neizbrisiv trag u srcima onih koji su je poznavali.
Tragedija se dodatno produbila kada je ubrzo nakon toga preminula i njena sestra Maja, pod sličnim okolnostima. Ova porodična tragedija postala je simbol propusta društva i vremena u kojem su živeli, ostavljajući za sobom bolnu priču o talentu izgubljenom u vrtlogu ličnih demona i društvenih okolnosti koje su ih okruživale.
Čak i danas, godinama nakon njene smrti, Mira Mijatović ostaje ikona jednog vremena. Njeno nasleđe u muzici i njen tragični život često se prepliću u razgovorima o prošlim vremenima beogradske scene. Njena priča ostaje opomena o krhkosti života i težini s kojom se suočavaju oni koji su u centru pažnje.
Iako nije ostavila iza sebe obilje materijala, njena muzika i dalje živi, podsećajući nas na buntovni duh i nežnu dušu koja je Mira nekada bila.
Ostavila je za sobom ne samo muziku, već i priču koja inspiriše i upozorava, priču o životu u kojem su talent i tuga često išli ruku pod ruku.
Cvijetin Mijatović pripada onoj generaciji jugoslavenskih političara koji su svoje karijere gradili u burnim vremenima, na prijelazu iz Drugog svjetskog rata u poratni period, kada su se na ruševinama stare države stvarali potpuno novi društveni odnosi. Rođen 1913. godine u Loparama, u bosanskohercegovačkoj Majevici, Mijatović je odrastao u siromašnoj, ali vrijednoj seoskoj zajednici, što je snažno oblikovalo njegov karakter. Još kao mlad čovjek priklonio se komunističkom pokretu, privučen idejom jednakosti i društvene pravde koja je tada donosila nadu mnogima koji su živjeli na marginama društva.
Tokom rata bio je aktivan član partizanskog pokreta, obavljajući zahtjevne političke zadatke koji su podrazumijevali ne samo organizacione sposobnosti, nego i hrabrost i povjerenje saboraca. Nakon oslobođenja zemlje, prirodno je prebačen u strukture nove vlasti, gdje se pokazao kao čovjek odan partiji, discipliniran i smiren – tip političara kakav je tadašnjem sistemu bio potreban. Polako, ali sigurno, Mijatović je napredovao kroz republičke i savezne funkcije, postajući jedan od najprepoznatljivijih bosanskih kadrova u jugoslavenskom vrhu.
Ipak, najveći dio šire javnosti pamti ga po dužnosti koju je obavljao krajem sedamdesetih godina: funkciji predsjednika Predsjedništva SFRJ, kolektivnog šefa države koji je uveden nakon smrti Josipa Broza Tita. Mandat je preuzeo 1980. godine, u jednom od najosjetljivijih trenutaka u cijeloj jugoslavenskoj povijesti. Zemlja je nominalno bila stabilna, ali se ispod površine gomilalo sve ono što će kasnije eruptirati: ekonomske teškoće, porast nacionalnih tenzija, birokratska tromost, te strah od budućnosti bez karizmatičnog vođe.
Mijatović nije bio političar koji je donosio dramatične odluke niti čovjek koji je nametao vlastitu viziju s vrha. Naprotiv, važio je za tihog, umjerenog i lojalnog funkcionera, sklonog kompromisu i balansiranju između republičkih interesa. Njegov stil vođenja bio je više administrativan nego ideološki; nastojao je čuvati stabilnost, održavati institucionalni kontinuitet i izbjegavati konflikte. U okolnostima koje su bile sve kompleksnije, takav pristup imao je i prednosti i mane – doprinio je kratkoročnoj stabilnosti, ali je dugoročno produbio klizanje države u krizu jer su mnogi problemi ostali neriješeni.
U političkom i društvenom pogledu, bio je figura koja je predstavljala staru gardu jugoslavenskog sistema: generaciju revolucionara koja je stvorila državu i koja je vjerovala da će se zahvaljujući disciplini, jedinstvu i kontinuitetu uspjeti prevladati sve prepreke. Ali kako su osamdesete napredovale, postajalo je sve očitije da se duh vremena mijenja i da se stara politička logika više ne može nositi s novim izazovima. Cvijetin Mijatović se povukao iz vrha politike prije raspada Jugoslavije, ostavljajući iza sebe reputaciju mirnog, korektnog i dosljednog državnika.
Ostao je upamćen posebno u Bosni i Hercegovini, gdje se često isticao kao jedan od najvažnijih političkih predstavnika ove republike u saveznoj strukturi. Umro je 1993. godine, u vremenu kada se jugoslavenska ideja već bila raspala u tragičnim okolnostima. Ironično, čovjek koji je cijeli život proveo vjerujući u zajedništvo, ravnopravnost i multinacionalnu državu, preminuo je dok su se upravo te vrijednosti rušile širom regije.
Danas se na njegov život gleda s distance – bez pretjerane idealizacije, ali i bez negiranja činjenice da je bio dio jedne generacije političara koji su oblikovali epohu. Mijatović je bio političar stare škole: nenametljiv, ali pouzdan, čovjek koji je vjerovao da se državnost gradi strpljenjem i radom, a ne velikim riječima. U tome je i njegova simbolika – on pripada jednom vremenu koje je davno završilo, ali koje i dalje ostavlja trag u kolektivnom pamćenju naroda nekadašnje zajedničke države.
